Autorzy Liczba produktów: 3

Podkategorie

• Elżbieta Awramiuk

  Elżbieta Awramiuk – językoznawca polonistyczny, pracownik Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu w Białymstoku. Zajmuje się zagadnieniami ortografii i gramatyki języka polskiego oraz problematyką kształcenia językowego. Autorka książek Systemowość polskiej homonimii międzyparadygmatycznej (1999) i Lingwistyczne

  podstawy początkowej nauki czytania i pisania po polsku (2006), współautorkaSłownika gramatyki języka polskiego pod red. J. Bralczyka i W. Gruszczyńskiego (2002).

• Piotr Brysacz

  Piotr Brysacz (ur. 1976), absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, dziennikarz, redaktor, wydawca. Autor książek Patrząc na Wschód. Przestrzeń. Człowiek. Mistycyzm (2013) i (wspólnie z Andrzejem Kalinowskim) Podlaskie. Najpiękniejsze miejsca. Wędrówki Wiktora Wołkowa (2014). Finalista Nagrody im. Barbary N. Łopieńskiej za najlepszy wywiad prasowy (2014). Od 2010 roku związany z białostocką Fundacją Sąsiedzi, która - oprócz działalności wydawniczej - organizuje między innymi Targi Książki w Białymstoku.

• Adam Czesław Dobroński

• Bartosz Jastrzębski

• Andrzej Kalinowski

• Jan Kamiński

  JAN KAMIŃSKI (ur. 1947), pisarz, eseista. Autor Queridy, Daleko, coraz dalej – cicho, coraz ciszej, Fugi, Metafizyki prowincji,Kubajek i, wydanej nakładem Fundacji Sąsiedzi, Książki meldunkowej, za którą w 2012 roku otrzymał Nagrodę Literacką im. Wiesława Kazaneckiego. Pogranicze wielu kultur kształtowało jego patrzenie na świat. Mówi o sobie, że całe życie choruje na przewlekły romantyzm, z którego – bez powodzenia – próbuje się wyleczyć. Mieszka w Jaryłówce i w Białymstoku.

• Hanna Kondratiuk

  Hanna Kondratiuk (Anna Kondratiuk-Świerubska) urodziła się w Kutłówce na Podlasiu. Jest absolwentką UW. Od 1993 r. pracuje w tygodniku Białorusinów w Polsce - „Niwa". Jest autorką wielu reportaży, m.in. z Białorusi, Ukrainy i przede wszystkim z Podlasia. Autorka trzech książek: „W stronę Tarasiewicza" (dwa wydania – 2002 i 2004), „Carskaja Tryzna" (2007) i „Dziadowskie tournée z Anatolem S." (2010). Ponadto nagrała płytę z zapisem starożytnych pieśni i opowieści pt. „Zuryłasia Kateryna" (2005). Od 1995 roku prowadzi warsztaty dziennikarskie dla dzieci i młodzieży, tzw. „Sustreczy Zorki" (e-zorka.pl), z którymi wspólnie redaguje dodatek „Zorka" w „Niwie". Współpracuje z czasopismami literackimi w Polsce i Białorusi. Mieszka w Białymstoku.

• Michał Książek

  Michał Książek (ur. 1978) pochodzi z Oraczewa koło Sieradza. Jest leśnikiem i kulturoznawcą, a także przewodnikiem syberyjskim. Kilka lat spędził w Jakucji. Najwięcej publikował w „Polityce", ale też w „Kontynentach", „Lesie Polskim" czy w „Twórczości".
  W 2013 roku ukazała się jego debiutancka książka Jakuck. Słownik miejsca, a w 2014 roku debiutancki tom wierszy Nauka o ptakach, za który otrzymał nominację do Nagrody Literackiej Nike oraz Wrocławską Nagrodę Poetycką „Silesius" w kategorii „debiut roku".

• Elżbieta Michalska

• Jędrzej Morawiecki

  Jędrzej Morawiecki jest doktorem filologii słowiańskiej oraz socjologii. W latach 1998-2008 pracował jako reportażysta dla „Tygodnika Powszechnego", był także korespondentem Agencji Reuters, współpracował z Sekcją Polską BBC. W roku 2011 ukazały się dwie jego książki: Głubinka. Reportaże z Polski i Schyłek zimy. Bajka dokumentalna. Za książkę Łuskanie światła. Reportaże rosyjskie (2010) otrzymał nominację do nagrody im. Beaty Pawlak. Jest laureatem m.in. Nagrody Specjalnej Stowarzyszenia Filmowców Polskich na Krakowskim Festiwalu Filmowym za film dokumentalny pt. „Syberyjski przewodnik" (z Maciejem Migasem). Otrzymał stypendium im. Jacka Stwory za reportaż radiowy pt. „Kartoszka", a także stypendium Erasmus Mundus Multic 2 Russia, grant Higher School of Economics w Moskwie i nominację do nagrody Grand Press w kategorii publicystycznej za tekst o stygmatyzacji Rosji w polskich mediach.

• Jerzy Plutowicz

  Jerzy Plutowicz

  Urodził się 30 stycznia 1947 w Bielsku Podlaskim. Ukończył filologię rosyjską na uniwersytecie w Warszawie. Mieszka w Białymstoku. Debiutował w prasie literackiej w 1967. Debiutem książkowym był tomik wierszy „Niegdyś to znaczy nigdy” w 1975. Wydał ponadto tomiki: „Zasłyszane do końca” (1981), „Pusty zegar” (1987), „Motyl i kamień” (1992), „Rzeka. Cienie na wodzie” (1996), „Kotlina.Wybór wierszy” (1998), „Zapomniana wojna (Okno na sad)” (2000), „Zapomniana wojna (Europa po deszczu)” (2002),„Zapomniana wojna (Sierpień, kołysanka)” (2008), „Miasto małe jak łza (Klucz, sny)” (2012). Ponadto tom esejów „Nagle, w świecie” (2006).

• Jerzy Samusik

  Jerzy Samusik, doktor nauk medycznych, lekarz, pisarz, podróżnik, autor książek podróżniczych (Obrazki z Libii, Podróż do Nordkapp, Na himalajskich szlakach, W cieniu Czomolungmy, Przez piaski i dżungle, Z plecakiem przez Indie i kilkunastu innych) zabiera tym razem czytelnika w podróż z biegiem Narwi, która zaczyna się u jej źródeł, a kończy na Zalewie Zegrzyńskim.

• Katarzyna Samusik

  Katarzyna Samusik i Jerzy Samusik zajmują się zbieraniem materiałów dotyczących historii szlacheckich siedzib znajdujących się na terenie Podlasia i pogranicza polsko-białoruskiego. Efektem tych zainteresowań są wydawnictwa albumowe („Pałace i dwory Białostocczyzny”, „Dwory w Łomżyńskiem”, „Dwory i pałace Podlasia”) oraz wiele artykułów poświęconych tej tematyce.

• Marcin Sawicki

  Marcin Sawicki – urodzony w 1978 r. w Głogowie. Historyk i nauczyciel z doświadczeniem akademickim oraz licealnym. Obronił pracę doktorską z zakresu historii kultury dotyczącą mentalności nowożytnych elit ziem białoruskich. Autor artykułów naukowych opublikowanych w takich czasopismach jak "Acta Universitatis Wratislaviensis", "Nasza Przeszłość", "Wschodni Rocznik Humanistyczny" czy "Białoruskie Zeszyty Historyczne". Od czasów studenckich podróżuje regularnie po krajach dawnego Związku Radzieckiego. Mieszka w Świętej Katarzynie koło Wrocławia.

• Maciej Skawiński

  Maciej Skawiński fotografuje człowieka poszukującego własnej tożsamości w złożonej tkance relacji społecznych. Aktywność fotograficzną łączy z podróżowaniem i wspinaczką górską. Autor licznych publikacji, wystaw oraz laureat World Press Photo. Wykładowca na Uniwersytecie SWPS, Uniwersytecie Wrocławskim oraz w Warszawskiej Szkole Fotografii i Grafiki Projektowej.

• Jan Spytek Tarnowski

  Jan Spytek Tarnowski urodził się w Londynie, w 1958 roku. Ukończył kierunek Archeologii Pradziejowej i Wczesnośredniowiecznej na Uniwersytecie Warszawskim. Jest autorem nowatorskiej – jak na koniec lat osiemdziesiątych XX wieku – pracy magisterskiej o wykorzystaniu fotografii lotniczej w badaniach archeologicznych. Po studiach pracował w Polskiej Akademii Nauk. W latach 1992-2002 był redaktorem w redakcji fotograficznej Polskiej Agencji Prasowej. Następnie – jako pełnomocnik rodziny Tarnowskich – prowadził działania reprywatyzacyjne, zmierzające do odzyskania m.in. nieruchomości w Dukli, w tym pałacu i parku. Obecnie administruje odzyskanymi nieruchomościami w Dukli.

• Marcin Tomkiel

  Marcin Tomkiel – dziennikarz Polskiego Radia Białystok, a w przeszłości także publicznej telewizji. Absolwent UwB oraz podyplomowo bankowości na INE PAN w Warszawie i studiów menedżerskich na Wydziale Ekonomii UwB. Jest współautorem publikacji Białostoczanie XX wieku i twórcą kilkudziesięciu radiowych reportaży i audycji dokumentalnych. Jego pasją jest regionalna historia i gospodarka.

• Anna Worowska

  Anna Worowska – białostoczanka, biolog. Jest członkiem rzeczywistym Związku Polskich Artystów Fotografików i Fotoklubu RP. Fotografuje przyrodę, krajobraz, zabytkową architekturę. Autorka wielu wystaw, nagrodzona i wyróżniona w licznych konkursach fotograficznych.

  Albumy: Drzewo życia, czyli o Włodzimierzu Naumiuku, rzeźbiarzu z Kaniuk (1997), Brzoza (2008),

  Sen drewna i jawa życia (2010), Rytm drzew (2014), Ziemia Zabłudowska (2014).

• Maciej Markowski

• Zofia Piłasiewicz

  Zofia Piłasiewicz – psycholog, podróżnik, autorka książki Syberyjski sen. Opowieść bezdrożna, licznych artykułów prasowych związanych z podróżami i nie tylko. Współautorka Literackiego Atlasu Polski oraz tekstów do albumów: Kanał Augustowski, Rospuda. Fascynuje ją doświadczanie przestrzeni, natury i świata. Każda podróż, jak twierdzi, to okazja do spotkania z inną kulturą i – tym samym – z samym sobą w tej najmniej znanej wersji siebie. Na co dzień mieszka na Suwalszczyźnie, nad Czarną Hańczą.                                                  

• Michał Bułhakow...

• Barbara Goralczuk

• Leszek Szerepka

• Simona Kossak

• Andrzej Strumiłło

  Andrzej Strumiłło – urodził się 23 X 1927 roku w Wilnie. Artysta malarz, rysownik, fotografik, rzeźbiarz, grafik, poeta i podróżnik. Ważną pozycję w twórczości artysty zajmuje grafika projektowa (projektuje książki, katalogi, plakaty), ilustracja książkowa, eseistyka i publicystyka.

• Teresa Dąbrowska

  Teresa Dąbrowska ukończyła orientalistykę (indologię) na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Pracuje jako nauczyciel języka niemieckiego. Jest przewodnikiem miejskim po Warszawie. Z sentymentu sięga po stare, przedwojenne zdjęcia. Jest autorką książki Warszawa literacka lat międzywojennych.

• Alena Brava

  Alena Brava urodziła się 18 sierpnia 1966 w miejscowości Barysau, w obwodzie Mińskim w Białorusi. Z wykształcenia jest dziennikarką. Po krótkim okresie pracy w lokalnej gazecie w Barysau udała się wraz z mężem i córką na Kubę. Po powrocie od 1990 roku mieszka i pracuje w Barysawie, jest zastępcą redaktora naczelnego gazety "Adzinstva" ("Jedność").

• Barys Piatrowicz

  Barys Piatrowicz (Saczanka) - pisarz, dziennikarz, założyciel i redaktor naczelny niezależnego pisma literackiego "Dziejasłou", działacz niezależnego ruchu, przewodniczący Związku Pisarzy Białoruskich. Urodził się w 1959 r. w Wielkim Borze na Homelszczyźnie w Białorusi. Barys Piatrowicz uważany jest za najbardziej wyrazistego przedstawiciela egzystencjalizmu we współczesnej literaturze białoruskiej, w utworach łączy wierność tradycji klasycznej literatury z obserwacją rzeczywistości. Laureat nagrody "Glinianego Velesa". Autor takich książek jak: Łowy (1992), Freski (1998), Jakie to szczęście być (2004), Żyć nie jest strasznie (2008), Filipiki (2009), Pokusa (2013), Na początku była ciemność (2013), Drożyna (2015). Utwory Barysa Piatrowicza zostały przetłumaczone m. in. na język angielski, francuski, niemiecki, rosyjski, polski, czeski, słowacki, bułgarski, litewski, ukraiński.

• Bogusław Skok

• Piotr Sawicki

• Władimir Abarinow

  Władimir Abarinow – urodził się w 1955 roku w Moskwie. Z wykształcenia jest historykiem i literaturoznawcą. Od wielu lat pracuje jako dziennikarz, karierę zaczynał w „Literaturnoj Gazetie", najbardziej liberalnym sowieckim tygodniku. W roku 1990 wszedł w skład grupy dziennikarzy zakładającej niezależny dziennik „Niezawisimaja Gazeta" i tygodnik „Segodniaja".
  
  Zajmuje się przede wszystkim rosyjską polityką zagraniczną. Był korespondentem na Bałkanach, w Iraku i na Bliskim Wschodzie. W 1999 wyjechał, jako korespondent „Izwiestii", do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszka do dziś. Jest korespondentem sekcji rosyjskiej Radia Wolna Europa.

• Marek Socha

• Krzysztof Onikijuk

• Piotr Macierzyński

  Piotr Macierzyński (ur. 1971). Wiersze publikował m.in. w "Studium", "Kwartalniku Artystycznym", "Lampie", "Akcencie", "Kartkach", "Ha!arcie". Wydał tomiki m.in. : Danse macabre i inne sposoby spędzania wolnego czasu (2001), tfu, tfu (2004), Odrzuty (2007), Zbiór zadań z chemii i metafizyki (2009), antologia wierszy ss-mańskich (2011, 2016), kwik (2013), chapbooka If father dies first (2015), Książka kostnicy (2017).

• Janina Osewska

  Janina Osewska opublikowała tomiki: W stronę ciszy (2003), Do czasu przyszłego (2007) oraz Tamto (2015). Jej wiersze były zamieszczone w wielu antologiach, almanachach i pismach w kraju i za granicą, tłumaczone na języki obce. Wydała autorski album fotografii okruchy (2011). Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Urodziła się i mieszka w Augustowie.

• Nina Rotach

  Nina Rotach – Szwajcarka polskiego pochodzenia, lingwistka i psycholog z wykształcenia, manager z zawodu. Od wielu lat mieszka poza granicami kraju – przede wszystkim w Szwajcarii, krajach Unii Europejskiej i w Stanach Zjednoczonych. Często przebywa w Polsce. Jako dyrektor HR pracowała w międzynarodowych korporacjach takich jak Union Bank of Switzerland, w Londynie i Zurichu, Coca-Cola (Zurich), GATX(Chicago), Alcan (Montreal), Rio Tinto (London, Brisbane), prowadząc własne zespoły projektowe i odpowiadając niekiedy za parę tysięcy pracowników.

• Wiktor Szałkiewicz

  Wiktor Szałkiewicz ur. 9 lutego 1959 w Porozowie na Białorusi. Aktor, poeta i bard, wyrosły na pograniczu kultur białoruskiej, polskiej
  i żydowskiej. W 1980 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Teatralno-Artystyczny. Koncertował na Białorusi, Litwie, w Czechach, Francji,
  Niemczech, Polsce, Rosji, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Wiktor Szałkiewicz jest kawalerem Orderu Uśmiechu, zdobywcą Grand Prix
  festiwalu „Basowiszcza 1992”, Grand Prix festiwalu „Jesień Bardów 1992”, laureatem Festiwalu Pieśni Autorskiej OPPA i zdobywcą nagrody
  w nominacji „Wydarzenie festiwalu”, zdobywcą Grand Prix Ogólnopolskiego Konkursu „Przybycie Bardów 2005”.

• Zmicier Bartosik

  Zmicier Bartosik urodzony w 1969 roku w Rybińsku (Rosja) w rodzinie twórców teatralnych. Jest bardzo znanym białoruskim
  bardem, reporterem radiowym i pisarzem. Wcześniej pracował także jako robotnik, tragarz, technik teatralny, przedsiębiorca budowlany.
  Wydał autobiograficzną książkę Czarny pistolet, a także szereg płyt muzycznych m.in. Dwie gitary, Droga do Wilna, Honduraski
  serial. Mieszka w Mińsku ma żonę, dwie córki i syna.

• Krzysztof Szubzda

  Krzysztof Szubzda z wykształcenia prawnik, choć ani przez jeden dzień nie wykonywał wyuczonego zawodu. Pracował za to jako grabarz, straganiarz, krojczy wykładzin, pilot-rezydent na Cyprze czy frezer w Stanach Zjednoczonych. Przez wiele lat pokazywał się też w telewizji jako prezenter i na scenach jako aktor kabaretowy (kabaret Widelec i Hrabi). Wciąż można zobaczyć go w roli konferansjera, choć ostatnio coraz częściej pisze: felietony do radiowej Trójki, „Charakterów” i „Kuriera Porannego”, scenariusze filmowe i książki. I właśnie w pisaniu spełnia się najbardziej.

• Krzysztof Gedroyć

  Pisarz, nominowany do nagrody im. Jacka Bierezina w 1996 roku. Laureat Konkursu im. Kazimiery Iłłakowiczówny za poetycki debiut roku 2000 (tom „Kim") i Nagrody Literackiej im. Wiesława Kazaneckiego w 2003 roku za książkę „Listy z dolnego miasta". Książka „Przygody K" była w roku 2007 prezentowana w odcinkach na antenie Polskiego Radia Białystok.

• Eugeniusz Zamiatin

  Jewgienij Iwanowicz Zamiatin (ros. Евгений Иванович Замятин; ur. 20 stycznia/1 lutego 1884 w Lebiedianie, zm. 10 marca 1937 w
  Paryżu) -rosyjski dysydent, pisarz, dramaturg, satyryk, krytyk i publicysta. Autor antyutopijnej powieści "My", pierwowzoru "Roku
  1984 Orwella" i "Nowego wspaniałego świata" Huxleya. Z zawodu inżynier - konstruktor okrętowy.
  W 1908 r. zadebiutował jako literat. W 1911 r. powstała groteskowa, dobrze oceniona przez krytyków i czytelników, napisana w
  duchu gogolowskim "Opowieść prowincjonalna". Rozgłos przyniosła Zamiatinowi antymilitarystyczna nowela z 1913 r. "Na końcu
  świata" znana także pod tytułem "Gdzie diabeł mówi dobranoc". Finalnie publikacja została skonfiskowana przez cenzurę. W 1916 r.
  podczas pobytu w Anglii napisał opowiadanie "Wyspiarze", które wydano w 1917 r. w Petersburgu, po powrocie pisarza do Rosji.
  Pobyt w Wielkiej Brytanii znalazł odzwierciedlenie w powieści "Łowca ludzi" z 1921 r. Po powrocie do kraju Zamiatin zrezygnował z
  pracy zawodowej i całkowicie oddał się pisaniu. Włączył się także bardzo aktywnie do życia kulturalnego Petersburga. Powstały
  wówczas opowiadania "Mamaj", "Smok", "Jaskinia" przedstawiające apokaliptyczną wizję zdziczałej Rosji czasów wojny domowej.
  Był członkiem kolegium redakcyjnego "Wsiemirnoj Litieratury", członkiem zarządu Wszechrosyjskiego Związku Pisarzy, zasiadał w
  komitecie Domu Literatów i radzie Domu Sztuki,w wydawnictwie Grżebina, redagował czasopisma "Dom Iskusstw", "Sowriemiennyj
  Zapad" i "Russkij Sowriemiennik". Swoje ówczesne przekonania polityczne zawarł w powieści zatytułowanej "My" (1920), która
  ukazała się najpierw w tłumaczeniu na angielski (1924), czeski (1927) i francuski (1929), a dopiero w 1988 roku po rosyjsku w ZSRR.
  ( Pierwsze rosyjskojęzyczne wydanie miało miejsce w 1952 roku w Nowym Jorku.) Powieść ta była utopijną wizją totalitarnego
  społeczeństwa przyszłości. Władze potraktowały ją jako szyderstwo z porewolucyjnego porządku, co stało się przyczyną
  gwałtownych ataków na autora. W 1920 roku ukazał się drukiem, nie wystawiony na scenie, pierwszy dramat Zamiatina
  zatytułowany "Stosy św. Dominika", który pozornie dotyczył czasów hiszpańskiej inkwizycji, a w rzeczywistości piętnował totalitarną
  ideologię i metody terroru stosowane przez nową radziecką władzę. Atmosfera wrogości wokół Zamiatina narastała. W 1922 roku
  został aresztowany. Nie skorzystał wówczas z propozycji wyjazdu w ramach podjętej przez rząd Lenina decyzji o wydaleniu za
  granicę grupy rosyjskich filozofów i intelektualistów. Zarówno w swojej twórczości literackiej, jak i w publikacjach
  teoretycznoliterackich, sprzeciwiał się wszelkim próbom narzucenia twórcom ideologicznego i estetycznego programu, a tym samym
  dążeniom nowej władzy do zapewnienia sobie kontroli nad sztuką. W artykule "Boję się" opublikowanym w 1921 roku przedstawił
  swoje obawy o dalsze losy rosyjskiej literatury: "Rzecz w tym, że prawdziwa literatura może pojawić się tylko tam, gdzie tworzą ją
  nie sumienni i godni zaufania urzędnicy, ale szaleńcy, pustelnicy, heretycy, marzyciele, buntownicy, sceptycy. Jeśli jednak pisarz
  musi być rozsądny, musi być po katolicku prawowierny, musi być doraźnie użyteczny (...) wówczas nie ma literatury z brązu, jest
  jedynie papierowa, gazetowa, którą czyta się dziś, a jutro zawija się w nią gliniane mydło."
  Zamiatin był programowym anarchistą. W Rosji carskiej krytykował carskie rządy i ich podporę - armię rosyjską. W Rosji radzieckiej
  piętnował nadużycia nowej władzy, choć zarazem był jednym z najaktywniejszych organizatorów życia kulturalnego po 1917 roku.
  Wroga atmosfera, która gęstniała wokół jego poczynań, zakaz publikowania wszelkich utworów, niezgoda samego Zamiatina na
  administracyjne kierowanie sztuką skłoniły go do ponownego wyjazdu z Rosji. Dzięki wstawiennictwu Maksyma Gorkiego w 1931 roku
  uzyskał zgodę na emigrację i wyjechał. Osiadł w Paryżu, gdzie zmarł w 1937 roku. (źródło informacji www.encyklopediateatru.pl/autorzy/2300/eugeniusz-zamiatin)
  Jewgienij Zamiatin to także autor utworów scenicznych. Napisał m. in. dramat Ognie św. Dominika (Berlin 1922, wydanie polskie
  1924), komedię Pchła (1925, wystawienie polskie 1963). Eseje literackie i szkice publicystyczne zebrane w tomie Lica (Nowy Jork,
  1955). Polskie wybory: Ludzie jaskiniowi i inne opowiadania (1986 - poza cenzurą), Jaskinia (1993).